در اجرای دال توپر (عدم وجود قالب های وافل) کل ضخامت سقف بصورت توپر بتن‌ریزی می‌گردد و این موجب افزایش قابل توجه وزن سقف  و وجود ظرفیت مازاد برشی در سقف و غیراقتصادی شدن طرح می‌گردد. کاربرد قالب‌های وافل موجب حذف کنترل شده‌ی بتن ناکارمد و بهینه‌سازی در طراحی سقف  می‌گردد و از آنجایی که با استفاده از این تکنیک کاهش پدید آمده در وزن مرده سقف به مراتب موثرتر از کاهش ناچیز سختی دال در مقایسه با دال توپر هم ضخامت می‌باشد، می‌توان از این تکنولوژی برای ساخت سازه‌هایی با دهانه‌های بلند بهره جست. در نتیجه سقف‌های وافل از مقاومت و صلبیت به مراتب بالاتری نسبت به انواع دال‌های تخت و دیگر سقف‌های مشابه برخوردار می‌باشند که هم از جنبه‌های فنی و هم اقتصادی می‌تواند با اولویت بالا برای کاربرد در انواع ساختمان‌ها با شرایط معماری و کاربری مختلف مورد استفاده مهندسین معمار و طراح سازه قرار بگیرد. قالب‌های وافل موجود دارای مشخصات هندسی متفاوتی نسبت به یکدیگر می‌باشند. تفاوت در مشخصات هندسی موجب تفاوت در فواصل و مشخصات تیرچه‌ها، فرم حفره‌های تحتانی و در نتیجه تفاوت اساسی در فرم معماری و عملکرد سازه‌ای سقف می‌گردد. در نتیجه انتخاب صحیح در مشخصات قالب وافل برای شرایط مختلف هر پروژه اهمیت ویژه‌ای دارد.